Bohdan Łazuka - Żegnajcie uda pani Lali

Żegnajcie, uda pani Lali!
Na zachód patrząc i na wschód,
ani w pobliżu, ani w dali
już nie zobaczę takich ud.

Dlatego serce me się żali,
dlatego łza zasnuwa wzrok —
wiem, że mi uda pani Lali
już na niejeden znikły rok.

Nuda, nuda,
nuda długich spódnic je oplotła.
Uda, uda,
uda z perspektywy mej wymiotła.

Żegnajcie, uda pani Lali!
Strzelisty, gibki, smukły cud!
Chociaż się nigdy tym nie chwali —
nikt nie ma drugich takich ud.

Nie, nie, nie… Gdyby łączyło mnie coś z panią Lalą, nie martwiłbym się. To, co zakryje moda, odkryje uczucie. Ale mnie z panią Lalą nie łączyło nic prócz bezinteresownej kontemplacji piękna, zaklętego w ten prześliczny fragment nóg, który bezpowrotnie zginął mi z oczu pod przedłużoną spódnicą. Ach…

Żegnajcie, uda pani Lali!
Cios najbezlitośniejszej z mód
zasłoną na was mi się zwalił
i nie zobaczę was jak wprzód.

O dyktatorzy mody mali —
wy traktujecie ją jak żłób!
Cóż was obchodzi pani Lali
najcudowniejsza para ud?

Moda, moda,
moda czasem ujmie, czasem doda.
Szkoda, szkoda,
szkoda, że nie wzrusza jej przyroda.

Żegnajcie, uda pani Lali!
Aczkolwiek znałem ja ud w bród,
w pamięci będzie mi się palić
wspomnienie unikalnych ud
pani Lali.