Bohdan Łazuka - Bo to się zwykle tak zaczyna

Tak mi wstyd, strasznie wstyd
Bo zakochałem się
Który raz? Setny raz!
Lecz zakochałem się

Nie chciałem - mała, szczupła, blond
Myślałem - przejdzie, ale skąd!
Męczę się, dręczę się
Sam nie wiem, czego chcę

Bo to się zwykle tak zaczyna
Sam o tym nie wiesz, jak i gdzie
Po prostu wzięła cię dziewczyna
A to jest znak, że już jest źle

Z początku rzadko ją widujesz
A potem chcesz z nią częściej być
I w końcu trudno, ale czujesz
Że bez niej już nie możesz żyć

Za jeden dzień z tą twoją ukochaną
Oddałbyś tysiąc lat
Za jedną noc zaś, gdyby ci kazano
Dałbyś chętnie cały świat

Bo to się zwykle tak zaczyna
Sam nie wiesz o tym, jak i gdzie
O całym świecie zapominasz
I kochasz, bo tak serce chce

Tak mi wstyd, strasznie wstyd
Lecz coś mnie peszy w niej
Byłem z nią prawie rok
Dużo, bo można mniej

To takie przykre sprawy są
Bo prawda, cóż, kochałem ją
Męczę się, dręczę się
Sam nie wiem, czego chcę

Bo to się zwykle tak zaczyna
Sam nie wiesz o tym, jak i gdzie
Zaczyna nudzić cię dziewczyna
A to jest znak, że już jest źle

Zaczynasz chodzić z nią do krewnych
A potem mówisz: "Sama idź"
I w końcu trudno - jesteś pewny
Że dłużej z nią nie możesz żyć

Za jeden dzień bez twojej ukochanej
Oddałbyś tysiąc lat
Za jedną noc zaś, gdyby ci kazano
Dałbyś chętnie cały świat

Bo to się zwykle tak zaczyna
I trwa przez jeszcze kilka dni
W końcu ją rzucasz, zapominasz
I to jest życie - c'est la vie

C'est la vie