Arkadio - Nie miał już sił...

Chciałby więcej - ciągle!
A w kieszeni - drobne
Wciąż go miażdży problem
Z perspektywy - proste!
On potyka się o własną nogę,
Czując jakby dostawał chłostę
I już zanika postęp! Wiem!
To takie polskie... Zderza się z wnioskiem
Pasowałoby to zalać woskiem
On zalewa - ale litrem gorzekiej...
Ostrze noża chciałoby pokroić włoskie danie
Jak na razie kroi kasę mamie...
Pozamiatane! Choć na chacie burdel
Ubranie brudne, życie jest takie trudne - co poradzić?
Zdecydowanie - marzenia giną w sekundę
Przegrywa rundę, rasowy kundel - znów - coś mu wadzi
Nie wie, w co głowę wsadzić - czy on sobie poradzi...?
Lubi przesadzić, jest twardy, uparty, on wszystko wie!
I może ci doradzić...


Nie miał już sił, by iść
Tą samą drogą, co szedł od zawsze
I znowu gdzieś zboczył, znowu gdzieś poszedł
By zobaczył to, co proponuje mu świat


On kiedyś zrozumiał, że to sensu nie ma
Zaczął żyć i zdmuchnął kurz złudzenia
Powiedział sobie - ta zmiana zacznie się dziś - i zaczął iść!
Sumienie przestało go gryźć
Na ustach "Love&Peace" - w głowie myśl
Człowiekiem być,. szkoda czasu by świadomie iść
Tam, gdzie się upada na pysk, upadla i zakłada nieczysty zysk
I poczuł pokój serca, smakował mu ten gryz
Przemierzał już jakiś czas taki szlak
Gdzie ta energia i smak? Znów w kierunku dna
Chciałby to przerwać, lecz nie wie jak
Czy żyje on, czy to jego DNA - What the fuck?!
Gdzie ta studnia, co ma dojście do źródła czystego?
Coś utracił... Oddalił się, niby na chwilę, że może wrócić
I dlatego:


Nie miał już sił, by iść
Tą samą drogą, co szedł od zawsze
I znowu gdzieś zboczył, znowu gdzieś poszedł
By zobaczył to, co proponuje mu świat

Nie wiem, dlaczego jestem smutny
Uciekam się do uciech, ale skutki
Są takie, że stoję przed majkiem skuty
Świadomy, że drogi Pana to skróty
I znowu ten świat mnie wciąga!
Podaj mi rękę - wyciągaj!
Bo wiem, że nie ma innych dróg,
Które prowadzą do Ojca
Zabierz to co mam, Panie,
Włóż to co jest we mnie złe do Swoich ran!
Chcę wykonać Twój plan
Ostatni a.k.a Mister Frenchman
Panie nie widzę nic,
Jak dziecko we mgle nie znam granic
Zapuszczam się tam, gdzie nie ma nic
Proszę zabierz mnie zanim
Zobaczę Cię między nami

Nie miał już sił, by iść
Tą samą drogą, co szedł od zawsze
I znowu gdzieś zboczył, znowu gdzieś poszedł
By zobaczył to, co proponuje mu świat


Widzisz! Trzej królowie mieli gwiazdę
Kierowcy mają nawigację, gdy cisną na jazdę
Kosz na oczach tych, co grają w basket
Piłkarze mają bramkę, a Sternik na morzu latarnię
Kto to ogarnie!
Interpretacje własne, bo jedni lubią baśnie
Fikcję i fantazję, lub zabiegi literackie
I to normalne - najnormalniejsze w świecie
Pytanie, jaka myśl - Bracie - przyświeca poecie?
Dokąd poniesie cię droga, tego możesz nie wiedzieć
Ale możesz mieć świadomość, kto prowadzi
I kto z tobą jedzie
Kto twoją gwiazdą, nawigacją i sterem
Byś nie musiał tak żyć - i oglądać się za siebie!
I nie miał sił, by iść
Wybiegał w przyszłość,
Potępiał przeszłość
Nie szanował tego, co jest dziś
Zostaw w sercu tę myśl...


Nie miał już sił, by iść
Tą samą drogą, co szedł od zawsze
I znowu gdzieś zboczył, znowu gdzieś poszedł
By zobaczył to, co proponuje mu świat