Ałła Pugaczowa - Монолог

Ilu już spośród nich spadło w tę otchłań,
bardziej przepastną im jest ona głębsza!
Przyjdzie ten dzień, kiedy ja też zniknę
Z powierzchni ziemi.

Ustanie wszystko, co śpiewało i walczyło,
Świeciło i rwało
I zieleń oczu moich i mój czuły głos
I złoto włosów.

I będzie życie z jego powszednim chlebem,
Z zapominalstwem dnia.
I będzie wszystko tak jakby pod niebem
nigdy nie było mnie!

Zmiennej, jak dzieci w każdej minie,
I tak niedługo złej,
Kochając się godzinę, gdy drwa w kominku
zmieniają się w popiół,

Wiolonczela i kuligi w puszczy,
I dzwon we wsi...
- Mnie, takiej żywej i prawdziwej
Na łaskawej ziemi!

Do was wszystkich - ja, która w niczym nie zna umiaru
do obcych i bliskich
zwracam się do was, bo potrzebuję wiary
I proszę was o miłość

i dzień i noc, i pisemnie i ustnie,
po prawdzie, i tak i nie,
dlatego, że tak często jestem smutna
a mam dopiero dwadzieścia lat,

Dlatego, bezpośrednią nieuchronnością jest
Wybaczenie krzywd,
Za moją całą nieokiełznaną czułość
I nazbyt pewne spojrzenie

Za szybkość gwałtownych wydarzeń,
Za prawdę, za grę...
- Posłuchajcie! - Nadal mnie kochacie
dlatego, że umrę.