Adrianna Biedrzyńska & Wojciech Malajkat - To Pierwsza Miłość

ONA - Chyba będzie ulewa...
ON - O! Już pada, patrz! Patrz w niebo!
ONA - Patrz na mnie, proszę, proszę...
ON- Jesteś, jak to niebo, a ja jestem, jak w niebie...
ONA - Będziemy cali mokszy... już jesteśmy mokszy... i szczęśliwi...
ON - Hej, no co Ty?
ONA - Wszyscy biegną do domu, lećmy!
ON - Nie mamy parasola.
ONA - Nie, nie mamy parasola, ale mamy siebie...
ON - Ty jesteś moim domem, moim domem, moim deszczem, moim niebem...
ONA - Kocham Cię... Kocham...

To nie było tak... jak mogło być, to był pierwszy krok, to pierwsza miłość, nie w Paryżu, cóż, nie w San Francisko, lecz tak blisko był w gorączkach chmur...
Spadła z chmur, przecież wiesz, pierwsza miłość , jak deszcz, deszcz co chciał dać nam ślub, deszcz, jak chleb... jak chleb i miód... Wiec dlaczego? Dlaczego serca mokną do dziś?

ONA - Płynął deszcz, rzeźba ciał, tonął w nas, tak, jak chciał, nie mógł zniszczyć go czas... chciał być w nas...
ON - Tylko w nas...
ONA - A jak pojawi się tęcza?
ON - A jak pojawi się tęcza, to wejdziemy po niej i...
ONA - I tam...
ON - Tam, z samej góry...
ONA -- I tam z samej góry...
ON - Wykrzyczę, że jest pięknie, że ten świat jest najpiękniejszy ze światów...
ONA - Że Wolter miał rację, że życie ma rację, że... że nie mogę żyć bez Ciebie...
ON- Że nie możesz być beze mnie...
ONA - Że tak będzie zawsze...
ON - Zawsze...
ONA - Że, gdy nawet nie ma pełni księżyca to...
ON - To jest pełnia, bo... Ty jesteś, bo jesteś...

Pierwszy spojrzeń szept i nagość słów, dojrzewała w nas jak (...)... nie w Weronie, a tu spadł ten deszcz... deszcz ze snu... nie mógł zniszczyć go czas... chciała być w nas, bardziej w nas i dlatego kochasz do dziś...

ON -- I dlatego kocham...