3-6 - Nasza wina

1.
Profesorze, co widzimy w tej chwili w oddali?
Raperów, a właściwie „syfilis fatalis”.
Zresztą co wam po samej nazwie po łacińsku,
Popatrzmy na gatunek w naturalnym środowisku.
Zwykle tworzą kilkuosobową grupkę,
Zamieszkują miejską tundrę, betonową dżunglę.
Z bliska widać – lubią się lizać po tyłkach,
A ich pokarm to głównie pizza i kokaina.
Mechanizmy stada są najprostsze w świecie:
Samca alfa poznasz po najdroższej Becie.
Rzadko załatwiają swoje sprawy po cichu,
Lubią rzucać odchodami, gdy nie zgadza się przychód.
Lubią się chwalić, ale rzadko biją się w pierś,
Lubią wspominać wiek, ale rzadko żyją przez ćwierć.
Lubią się bawić, ale po cichu liczą na śmierć,
Wtedy ich fejm ci, co jeszcze żyją, przemnożą przez pięć.

Ref. x2
Pewnie, że przeginam, ale te stereotypy
To też nasza wina, nasza wina, nasza bardzo wielka wina.
Jak to z winą bywa – im starsza, tym gorsza,
Więc może czas najwyższy posprzątać, co?

2.
Starsze osobniki niby łączą się w pary,
Są domownikami póki nie spotkają młodych samic.
Jest fajna maniurka? Jest bajka, brawurka.
Hajlajf – pora na to, by obrastać w piórka.
Co więcej, nie ma tu postępu od dawna,
Bo młode zwykle nie mają dostępu do gniazda.
Słyszą drwiny jakby nie były z jednej rodziny,
Spalą kilka cegieł nim skumają z jakiej są gliny.
A nawet jak próbują, ciągle pełzną pod górę,
To znów uczy się je latać metodą kop w dupę.
Długo spadają w dół, prosto w pułapki,
Więc zwykła kukułka to dla nich wzór matki.
Albo biją się ze sobą, bo płonie w nich ogień,
Albo diss in blanco – niszczak na losowej stronie.
Albo dochodzą do wniosku: „Czegoś brakowało”.
Zakładają swoje gniazdo podcinając starą gałąź.
Profesorze, to jak ten gatunek jeszcze istnieje?
Oto jest pytanie, hm, tego nikt nie wie.
Zagadka tym większa, że tu wszystko jest na opak,
A żaden nie uważa się za typowy okaz.

Ref. x2
Pewnie, że przeginam, ale te stereotypy
To też nasza wina, nasza wina, nasza bardzo wielka wina.
Jak to z winą bywa – im starsza, tym gorsza,
Więc może czas najwyższy posprzątać, co?