Maria Koterbska - Sto powodów

Pytasz mnie ciągle, jak to się dzieje,
Jaka jest tego przyczyna,
Że między nami coś się nie klei,
Coś nagle psuć się zaczyna,
Czemu nie chcemy iść tak jak dawniej,
Dziś razem w tę samą stronę.
Przyczyny tego odgadnąć pragniesz,
Więc proszę, oto one:

Ten wzrok to raz, ten ton to dwa,
A trzy, że ważny chcesz być Ty, nie ja,
I wszystko jest zawsze jak Ty chcesz,
I wszystko lepiej wiesz.
Widocznie Ci pomysłów brak,
Że ciągle postępujesz ze mną tak,
Ten drwiący głos i zmarszczone brwi,
To jesteś cały Ty!

Nie mam tu nic do dodania,
Nie musisz przepraszać mnie,
Bo znam, znam, znam, znam Twoje zagrania,
Więc się dowiedz, że:

Mój wzrok, Twój ton, Twój nagły chłód,
To trzy, to tylko trzy z powodów stu,
Co już zdążyły poróżnić nas
Niejeden przecież raz.

Sama już nie wiem, jak to się dzieje,
Jak sobie to wytłumaczyć,
Że chociaż wszystko tak się nie klei,
Zawsze Ci umiem przebaczyć,
I coś mi każe iść tak jak dawniej
Z Tobą przez słońce i deszcz,
Przyczyny tego odgadnąć pragnę
I myślę sobie, że:

Twój wzrok to raz, twój wdzięk to dwa,
A trzy, że ważna jestem jednak ja.
I chociaż Ty wszystko lepiej wiesz,
Potrafisz słuchać też.
Twój drwiący ton, zmarszczone brwi,
I to, że tak bez powodu bywasz zły,
To nic, bo wiesz nudny byłby świat,
Bez tych kilku Twoich wad.

I wiem, czasem żałujesz tego,
I wiem, czasem przykro Ci jest,
Ale nie chcę, nie chcę, nie chcę
Ciebie innego i myślę sobie, że:

Twój głos, Twój wzrok, Twój śmiech dziś tu,
To trzy, to tylko trzy z powodów stu,
Co już zdążyły pogodzić nas
Niejeden przecież raz,
Co już zdążyły pogodzić nas
Niejeden przecież raz.