Achille Togliani - Come pioveva

Tłumaczenie:

Kochaliśmy się bardzo,
przez rok, a może dłużej.
Rozstaliśmy się potem
i nie pamiętam, jak to było.

Lecz pewnego wieczoru się spotkaliśmy
przez fatalny przypadek,
bo razem się schroniliśmy
przed deszczem w jakiejś bramie.

Elegancka w woalce,
z białym kapeluszem,
słodkie jej niebiańskie oczy
i zawsze smutna jej twarz.

A ja pomyślałem o odległym śnie,
w pokoiku na ostatnim piętrze,
gdy zimą tuliła się do mego serca.
Jak padało, tak padało!

„Jak się masz?”, spytałem ją nagle.
„Dobrze, dziękuję”, powiedziała, „A ty?”.
„Nie jest źle”, i dodałem, rozkojarzony
„Popatrz, jak leje!”.
„Nieważne, że zmoknę,
i tak muszę iść do domu”.
„Mam parasol, będę ci towarzyszyć”.
„Dziękuję, nie fatyguj się”.

Przejeżdża w tym czasie taksówka,
wołam na nią, a ona mówi: „Nie!”
Ja mówię: „E tam, bez obawy,
wsiadajmy!”, i ona wsiadła.

Więc delikatnie ująłem jej dłoń,
podczas gdy myśli odbiegły daleko,
do zimy, gdy tuliła się do mego serca.
Jak padało, tak padało!

Lecz wspomnienie przeszłości
było dla niej największym cierpieniem,
ponieważ światu oddała
swe piękno i niewinność.

I tak, gdy u jej drzwi
uśmiechnęła się do mnie,
z jej pięknych, namiętnych oczu
popłynęła łza.

Nigdy więcej jej nie widziałem,
czy jest szczęśliwa – kto to wie?
Lecz czy jest bogata, czy zagubiona,
zawsze będzie żałować

tego wieczoru w odległym śnie,
gdy w taksówce ująłem jej dłoń,
kiedy mogła jeszcze się uratować.
Jak padało,
tak płakała!